|
YA NO HAY FIESTA
Se llevaron los besos
El vino y los abrazos
Fue bello oír palabras
Más dulces que la música
Que guardan canciones de la infancia
Un humo de ayeres empaña los ojos
Y faltan cartas para empezar el juego
Esto es lo que queda muchachos
El mantel de hule
En el patio que ya no existe
Y todos los recuerdos
Desordenados para siempre
en el espejo roto
Esta noche las palabras no saben
Como baila el gris de la tristeza
En un tango que suena despacito
Para no despertar a los fantasmas
Cielo de noviembre
de este paraíso remendado
los hijos desordenan
el comienzo del día
las palabras giran al lado del café
el aire es todo de un disco de los años 70
resucitado por la galera mágica de internet
Grafitos de viejos recuerdos
escritos en calles
donde nunca volveré a ser el mismo
seres que el tiempo ha desdibujado
algo soy de tardes como aquellas
una posibilidad de tantas que abrigó
otro cielo de noviembre
cuando era una promesa de lo que ya no me interesa ser
la calesita de los sueños sigue girando
siempre girando
tras la sortija de los deseos
por una vuelta más
y la palabra verdadera siempre ahí
madurando en la mirada
posando para el daguerrotipo personal
algo así como el árbol
donde grabamos nuestras iniciales
en la plaza de la adolescencia
que crece
para que escriban sus nombres fugaces
los próximos herederos de la eternidad
DON LEÓN
a los ciento tres don León Tachetti
todavía disfruta del buen vino
y la conversa
en su patio que el mismo se encarga
de mantener no hay malezas
tampoco hay en su alma
él estuvo en la primera guerra
pero sus amarguras se transformaron
en pura anécdota
recuerda con lujos de detalles
con fechas precisas
como era el barrio en aquella época
cuando eligió quedarse en este bendito país
habla con ternura de sus setenta años
de casado
de su mujer
que le dijo adiós a los ciento uno
¿alcanza con una vida don León?
la vida es un soplo
yo todos los años hago un pacto
con la primavera
sé que algún día faltaré a la cita
pero la primavera siempre vuelve
EL CIRCO DE LOS POBRES SUEÑOS
Bienvenido al circo de los pobres sueños
donde la orquesta es la ultima en irse
después de recordarnos todas las canciones
con que fuimos felices
donde los viejos amores nos perdonan
todos los pecados que nunca les hicimos
hay una red zurcida debajo del trapecio
para que los miedosos salten y salten hasta que aprendan a volar
y una cuerda para solitarios suicidas que dice te quiero mucho
justo en el momento más interesante
pasen y vean como las muchachas tristes
se enamoran de los malos poetas
y el ciego sueña con el arco iris
y el maricón con su buen par de tetas
y el viejo león la cebra y el oso
se aburren como jubilados
pero no corren peligro de extinción
el punto más emocionante es cuando se rifa
la ilusión de ser por una vez en la vida
el testigo del milagro de estar vivo
con aplausos y diploma con la firma auténtica
del más viejo de los enanos
después el prestidigitador desaparece de un solo sorbo
el vino añejo que teníamos guardado para el festejo
pero en nombre de la magia nos devuelve
un pañuelo de llorar
por supuesto que escasean las vírgenes y los parientes
y solo se permiten los atorrantes que tengan estilo
se huele algo así como cierta tendencia al absurdo
y el que pierde algo definitivamente acá tampoco lo recupera
pero aprende que en el fondo nada importa demasiado
y para que entiendas de una vez por todas de qué se trata
te prestan una nariz de payaso y te dibujan una lágrima
que no se te va a borrar hasta el día en que te mueras
vale por último una aclaración indispensable
cualquier similitud con el mundo real es pura coincidencia
ahora sí ya estás listo esta es la última función
del más pobre de los circos: el circo de nada y de nadie
donde la única entrada es un sueño no perecedero
cuidalo porque el día que desaparezca vamos a ser
pobres de verdad
y abrigate que afuera está la calle y hace frío
MARILIN (TANGO)
Eras bella Marilín
era bello hasta tu nombre Marilín
yo amaba las piernas de la palabra Marilín
los pechos de la palabra Marilín
yo no había nacido y vos ya estabas ahí tan sola
muerta de soledad vos y tu nombre Marilín
¿y si hubieras nacido en este cielo?
qué yunta vos bailando un tango
enamorada de Gardel
la sonrisa perfecta del mudo y tu glamour
quizás el mundo hubiera sido otro
pero está claro que Dios no entiende de estas cosas
hubiera sido hermoso
que caminaras descalza por las veredas de mi pueblo
robándole manzanas al sol
quitándonos el sueño a la salida del matiné
o que esperaras a tu hombre
en la esquina de una huelga de esas
que solo nosotros sabemos hacer
pero la vida es otra música Marilín
un eterno cumpleaños de los poderosos
donde todo se compra menos la felicidad
y así anduviste errándole al corazón
derrochando tu luz sin entender
te habría gustado nacer en mi barrio Marilín
gastándote unos pocos sueños en vida
llena de hijos de recuerdos
antes que esta fría eternidad de una foto sepia
colgada en la pared del adiós
habrías preferido ser un poco menos bella pero más feliz
¿habrías preferido ser un poco menos bella pero más feliz?
|
ER IS GEEN FEEST MEER
Ze namen de zoenen mee
de wijn en de omhelzingen
Het was mooi om woorden te horen
zoeter dan de muziek
die jeugdliederen bewaren
Rook van vroegere dagen beslaat de ogen
en kaarten ontbreken om het spel te beginnen
Dat is wat overblijft vrienden
het geolied tafelkleed
op de binnenplaats die al niet meer bestaat
en alle herinneringen
voor altijd overhoop
in de gebarsten spiegel
Deze nacht weten de woorden niet
hoe het grijs van de droefheid danst
in een tango die zachtjes klinkt
om geen schrikbeelden wakker te maken.
Novemberhemel
van dit gerepareerde paradijs
de kinderen verstoren
het begin van de dag
de woorden draaien in het rond naast het café
de sfeer komt helemaal uit een plaat uit de jaren 70
tot leven gebracht door de magische galei van het internet
Graffiti van oude herinneringen
opgeschreven in straten
waar ik nooit meer dezelfde zal zijn
wezens die de tijd heeft verwazigd
iets van avonden als deze ben ik
een mogelijkheid van de vele die ik koesterde
nog een novemberhemel toen ik een belofte was
van wat me niet meer aanspreekt om het te zijn
de molen van de dromen blijft maar draaien
blijft maar draaien
achter de ring van de wensen aan
voor een beurt meer
en het ware woord dat altijd
aan het rijpen is hier in de blik
die voor het persoonlijke daguerreotype poseert
een beetje zoals de boom
- waarin we onze initialen griften
op het plein van de jeugd -
die groeit
opdat de toekomstige erfgenamen van de eeuwigheid
hun vluchtige naam er kunnen op schrijven.
MENEER LEON
met zijn honderd drie geniet meneer Leon Tachetti
nog van lekkere wijn
en een goed gesprek
op zijn binnenplaats waarvan hijzelf het onderhoud
op zich neemt staat geen onkruid
zomin als in zijn ziel
hij was in de eerste oorlog
maar zijn verbittering sloeg om
in louter anekdotiek
met overvloed aan details herinnert hij zich
met nauwkeurige datums
hoe de wijk eruitzag in die tijd
toen hij verkoos om in dit gezegende land te blijven
met vertedering spreekt hij over zijn zeventig jaar
huwelijk
over zijn vrouw
die hem vaarwel zei met honderd één
volstaat één leven meneer Leon?
het leven is een zucht
ieder jaar sluit ik een overeenkomst
met de lente
ik weet dat ik ooit de afspraak zal missen
maar altijd komt de lente terug
HET CIRCUS VAN DE POVERE DROMEN
Welkom in het circus van de povere dromen
waar de orkestleden de laatsten zijn om weg te gaan
nadat ze ons alle liedjes waar we gelukkig mee waren
in herinnering brachten
waar de oude liefdes ons alle zonden vergeven
die we tegenover hen nooit begingen
er hangt een versteld net onder de trapeze
opdat de bangen leren springen en springen tot ze leren vliegen
en voor eenzame zelfmoordenaars een touw dat precies
op het interessantste ogenblik zegt ik hou zoveel van je
kom langs en kijk hoe de droevige meisjes
op de slechte dichters verliefd raken
en de blinde van de regenboog droomt
en de homo van zijn mooi paar tieten
en de oude leeuw de zebra en de beer
zich vervelen gelijk gepensioneerden
maar niet het gevaar lopen te worden uitgeroeid
het hoogtepunt komt wanneer de illusie
wordt verloot om voor één keer in je leven
getuige te zijn van het wonder van in leven te zijn
met handgeklap en diploma met authentieke handtekening
van de oudste van de dwergen
daarna laat met één slok de goochelaar de belegen
wijn verdwijnen die we voor de feestviering opspaarden
maar in naam van de magie geeft hij ons een zakdoek
om te wenen in de plaats
natuurlijk zijn de jonge meisjes en de verwanten schaars
en alleen schooiers met stijl worden toegelaten
er geurt iets gelijk een zekere neiging naar het absurde
en wie daar definitief iets verliest krijgt het ook niet terug
maar leert dat in feite niets erg belangrijk is
en opdat je voor eens en voor altijd zou weten waar het over gaat
lenen ze je een clownsneus en schilderen je tranen
die je niet meer mag wegvegen tot op de dag van je dood
tenslotte geldt een onontbeerlijke verklaring
elke gelijkenis met een reële wereld is louter toeval
nu ben je echt klaar dit is de laatste voorstelling
van het poverste van de circussen: het circus van niets en niemand
waar het enige inkomgeld een onvergankelijke droom is
draag er zorg voor want de dag waarop hij verdwijnt zullen we
waarlijk pover zijn
en kleed je warm want buiten is de straat en is het koud
MARILYN (TANGO)
Je was mooi Marilyn
zelfs je naam was mooi Marilyn
ik hield van de benen van het woord Marilyn
van de borsten van het woord Marilyn
ik was nog niet geboren en jij was hier al zo alleen
dood van eenzaamheid jij en je naam Marilyn
en als je in deze hemel was geboren?
wat een stel jij aan het dansen
verliefd op Gardel
de perfecte glimlach van de zwijgzame en jouw glamour
misschien was de wereld anders geweest
maar het is duidelijk dat God van die dingen niets verstaat
het was mooi geweest
dat je blootsvoets langs de paden van mijn dorp wandelde
terwijl je de zon appelen ontstal
en ons de slaap roofde bij het uitgaan van de matinee
of dat je op je mannetje wachtte
aan de hoek van een van die stakingen
gelijk alleen wij die kunnen klaarspelen
maar het leven is andere muziek Marilyn
een eeuwige verjaardag van de machtigen
waar alles te koop is behalve geluk
en zo liep je je hart te verdwalen
en je licht te vergooien zonder te verstaan
het zou je hebben bevallen in mijn wijk te zijn geboren Marilyn
je een paar weinige levende dromen te gunnen
vol kinderen van de herinnering
eerder dan deze koude eeuwigheid van een bruin-grijze foto
die aan de vaarwelmuur hangt
je zou verkozen hebben wat minder mooi te zijn maar gelukkiger
zou je hebben verkozen wat minder mooi maar gelukkiger te zijn?
|